Mix Grill Forum

Tindersticks live @ Badminton Theater


(http://i257.photobucket.com/albums/hh238/baris79/mimika/mimikaki/mimi/1-26.jpg)

Οι Tindersticks επέστρεψαν για ένα πολυαναμενόμενο live στην Αθήνα, επτά χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση στα μέρη μας και πέντε μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά (δεν υπολογίζουμε το κυκλοφορίας 2008 Hungry Saw το οποίο και παρουσίασαν το Σάββατο).

Κατάμεστο το θέατρο Badminton τη στιγμή που βγήκε το γκρουπ για να ξεκινήσει το Live με το "Ιntro" από το καινούργιο τους άλμπουμ "Hungry Saw", με τον ενθουσιασμό του κοινού να ανεβαίνει όλο και περισσότερο κομμάτι το κομμάτι για να κορυφωθεί σε αυτό που έκλεισε τη συναυλία, το εξαιρετικό "Τhe not knowing" από τον πρώτο τους δίσκο.

(http://i257.photobucket.com/albums/hh238/baris79/mimika/mimikaki/mimi/5-19.jpg)

Ο Stuart Staples που μαζί με τους Neil Fraser και David Boulter είναι τα μοναδικά από τα πρώτα μέλη της μπάντας που συνεχίζουν ακόμα, είδε ένα σίγουρα πολύ διευρυμένο και πολυσυλλεκτικότερο κοινό από αυτό που τους αποθέωσε και στις προηγούμενες επισκέψεις τους στην Ελλάδα και παρά το ότι η πάροδος του καιρού ήταν εμφανής στη φιγούρα του, κατάφερε με την τόσο ιδιαίτερη και απαράλλαχτη στο χρόνο φωνή του, να αποζημιώσει τόσο αυτούς που ακολουθούν τους Tindersticks από τους δυο πρώτους αριστουργηματικούς τους δίσκους, όσο και αυτούς που ανέβηκαν στο όχημα της μουσικής τους πολύ αργότερα.

(http://i257.photobucket.com/albums/hh238/baris79/mimika/mimikaki/mimi/2-24.jpg)

Οι πρώτοι μπορεί ακόμα και φωνάζοντας τις παλιές τους επιτυχίες κατά τη διάρκεια της συναυλίας να περίμεναν περισσότερα από τα κομμάτια των δυο πρώτων δίσκων, δεν μπορεί να έχουν παράπονο ακούγωντας τα απίστευτα "Sleepy Song", "Her", "My sister", "The not knowing", "She's gone" με τον τρομπετίστα να δίνει πραγματικό μουσικό ρεσιτάλ στην ενορχήστρωση όλων των κομματιών. Oι πιό φρέσκοι οπαδοί που τους άκουγαν για πρώτη φορά ζωντανά είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν ένα εξαιρετικά δεμένο σετ, με πολύ προσεγμένη παρουσίαση του καινούργιου τους δίσκου "Hungry Saw" και να πάρουν μια πολύ καλή γεύση από ένα γκρουπ που μπορεί να δώσει συναυλίες που εντυπώνονται στη μνήμη με την καλύτερη πιστότητα.

(http://i257.photobucket.com/albums/hh238/baris79/mimika/mimikaki/mimi/3-25.jpg)

Όσο πάντως κι αν κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την αρτιότητα της διοργάνωσης και τον επαγγελματισμό στο παίξιμο των Tindersticks, για όσους τους ακολουθούν από τα πρώτα τους βήματα, υπήρξε ένα μικρό σφίξιμο από την επιλογή του χώρου για το live και την απαγόρευση ποτού και τσιγάρου κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορείς (εκτός αν έχεις εφοδιαστεί με το απαραίτητο φλασκί) να ακούς κομμάτια από τους δυο πρώτους δίσκους (που για πολλές παρέες είναι από τους μεγαλύτερους και τελειότερους ουϊσκο-δίσκους των 90’s) χωρίς ταυτόχρονα να απολαμβάνεις τζούρες ποτού και τσιγάρου. Αλλάζουν οι καιροί θα μου πείτε και η πολυσυλλεκτικότητα του κοινού το Σάββατο το απέδειξε, όμως αυτό το μικρό παράπονο παραμένει και δεν είναι λίγοι όσοι το μοιράστηκαν πριν και μετά ένα ακόμα εξαιρετικό πέρασμα των Tindersticks από τα μέρη μας.

(http://i257.photobucket.com/albums/hh238/baris79/mimika/mimikaki/mimi/4-21.jpg)

Φωτογραφίες: MICHAEL GANDY




Οι Tindersticks και άλλα «ήσυχα» γκρουπ 

   
Το είχα διαβάσει σε μία παλιότερη έρευνα: τα live καλλιτεχνών των οποίων η μουσική κινείται σε χαμηλούς τόνους αφήνουν τους θεατές με ένα αίσθημα ανικανοποίητου στο τέλος. Δεν ξέρω κατά πόσο όντως είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένο κάτι τέτοιο, όσοι όμως πηγαίνουν τακτικά σε συναυλίες μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι ισχύει. Εξ ου προφανώς και τα περισσότερα από το κανονικό encore των πετυχημένων unplugged συναυλιών. Όχι βέβαια πως οι φαν δεν φεύγουν ευχαριστημένοι με όσα παρακολούθησαν. Έτερον εκάτερον. Ο ηλεκτρισμός όμως μοιάζει αναπόφευκτος μερικές… …φορές.

Όσοι βρεθούμε λοιπόν στους Tindersticks το Σάββατο βράδυ στο Badminton (ή αύριο, Παρασκευή, στο Principal της Θεσσαλονίκης), ξέρουμε τι περίπου θα ακούσουμε και τι θα αντιμετωπίσουμε. Οι Tindersticks αποτελούν τους κατεξοχήν εκφραστές του ακουστικού ήχου. Σκοτεινές μπαλάντες, συναίσθημα στα άκρα, σύνθετες ενορχηστρώσεις. Και πληθώρα οργάνων. Από πιάνο και βιολί έως τρομπόνι, κλαρινέτο, βιμπράφωνο, τρομπέτα και φαγκότο. Συναυλίες με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και, σε ορισμένες από αυτές, τα κλασικά ροκ όργανα συνοδεύονται από μικρές συμφωνικές ορχήστρες εγχόρδων. Κι επειδή έχουμε τον (μελοδραματικό;) λυρισμό μέσα μας, ανέκαθεν οι Tindersticks αποτελούσαν ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του ελληνικού κοινού. Είχαν δώσει κι ένα secret gig, μια μυστική συναυλία σε ένα μικρό μπαρ του Θησείου. Δεν ανακοινώθηκε πουθενά τότε η ζωντανή εμφάνισή τους. Και όμως, η πληροφορία κυκλοφόρησε γρήγορα ανάμεσα στους φίλους του γκρουπ, με αποτέλεσμα να μαζευτεί πολύς κόσμος. Τελευταία φορά τους είδαμε ζωντανά στην Αθήνα το 2001. Πολύ καιρό πριν δηλαδή.
Ευτυχώς ο νέος τους δίσκος «Hungry Saw» αποτελεί μια κατάλληλη αφορμή για την επιστροφή τους στα μέρη μας. Κι έστω κι αν πέρασαν τα χρόνια –ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 1993– η χαρακτηριστική φωνή του Στιούαρτ Σταχπλς παραμένει αναλλοίωτη. Μπάσα όπως είναι και με βαριά προφορά θυμίζει Λέοναρντ Κοέν. Είναι αλήθεια πως δημιούργησαν σχολή στον χώρο του ακουστικού ροκ. Δεν είναι τυχαίο πως όταν λίγο καιρό μετά ακούσαμε για πρώτη φορά τους Lambchop, ένα παρεμφερές ηχητικά γκρουπ, όλοι έκαναν λόγο για τους Αμερικανούς Tindersticks. «Ήχος Tindersticks» έγραφαν τα ξένα μουσικά περιοδικά στα μέσα των 90s. Ήταν η αρχή μιας περιόδου κατά την οποία ξεπετάχτηκε μια ολόκληρη γενιά «ήσυχων» συγκροτημάτων, ιδίως στην Αμερική – οι Tindersticks κατάγονται από το Νότιγχαμ. Ένας παράλληλος μουσικός κόσμος έκανε την εμφάνισή του. Η «Americana». Τι σημαίνει ο όρος; Καλλιτέχνες βασίζονται στην εξαιρετικά πλούσια αμερικανική παράδοση και φτιάχνουν τραγούδια, προσωπικά, βιωματικά, σε down tempo ρυθμούς. Τραγουδοποιοί ως επί το πλείστον, διηγούνται ιστορίες μεγάλης διάρκειας, χωρίς ηχητικές εξάρσεις. Αρκετό όμως για να σε ταξιδέψουν. Όπως και οι Tindersticks.

 

Μελωδικά παραδείγματα

 

Chris and Carla: «Nights Between Stations Live In Thessaloniki 1995»

«Όταν βγάλαμε το πρώτο μας άλμπουμ ως Chris and Carla ρίξαμε τους τόνους. Ήταν η εποχή όπου οι Walkabouts έπαιζαν ακόμα δυνατό rock ’n’ roll» δήλωναν τότε ο Κρις και η Κάρλα, προσπαθώντας να εξηγήσουν το παράλληλο ακουστικό side project τους. Το συγκεκριμένο άλμπουμ το ηχογράφησαν στη Θεσσαλονίκη, στον Μύλο, με τη συνδρομή της The Mylos All Stars.

 

Lambchop: «Ohio»

Όπως λέμε και πιο πάνω, στην αρχή όλοι τους παρομοίαζαν με τους Tindersticks. Και όμως, πρόκειται για ένα σημαντικό συγκρότημα που ήδη μετράει δεκατέσσερα χρόνια ιστορίας, δέκα άλμπουμ και άλλα τόσα ή και περισσότερα ΕΡ και singles. Το «Ohio» αποτελεί την περσινή τους κυκλοφορία και πολλοί το θεωρούν ως το πλέον ιδανικό χειμωνιάτικο σάουντρακ.

Bright Eyes: «I’m Wide Αwake, It’s Morning» και «Digital Αsh in a Digital Urn»

Οι Bright Eyes αποτελούν στην πραγματικότητα το προσωπικό όχημα του Αμερικανού Κόνορ Όμπερστ, ενός νεαρού τραγουδοποιού που φαίνεται πως έχει να μας διηγηθεί άπειρες ιστορίες. Πολυγραφότατος, κυκλοφορεί διαρκώς άλμπουμ και πολλές φορές δύο δύο μαζί. Όπως κι εδώ. Το πρώτο δισκάκι παρουσιάζει τραγούδια σε μία αμιγώς ακουστική μορφή, ενώ το δεύτερο ηχεί κάπως πιο ηλεκτρονικό (μην πιστέψετε ότι θα χορέψετε βέβαια).

 

Fleet Foxes: «Fleet Foxes»

Έβγαλαν φέτος το ομώνυμο ντεμπούτο τους και κυρίευσαν τον κόσμο. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι δικαιολογημένος τελικά όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από το όνομά τους, τα περισσότερα μουσικά περιοδικά σε Αγγλία και Αμερική όμως το ανακήρυξαν σαν άλμπουμ της χρονιάς. Κουλ μελωδίες, ήσυχες αρμονίες κι ένα τραγούδι, το τελευταίο τους σινγκλ, που ονομάζεται «Mykonos»!

 

Τις συναυλίες των Tindersticks ανοίγει ο Ντέιβιντ Κιτ, ένας βρετανός τραγουδοποιός που κυκλοφορεί τα άλμπουμ του στη θρυλική Rough Trade. Συνηθίζει μεν να διασκευάζει αγαπημένα του κομμάτια, όπως τα «When Doves Cry» του Πρινς και το «Waiting For My Man» των Velvet Underground, κυρίως όμως είναι οι πέντε προσωπικοί του δίσκοι που έφτιαξαν το –όχι και πολύ σπουδαίο, είναι η αλήθεια– όνομά του.

(Ποντίκι, 19.2.2009)