Σελίδες: [1]
Εκτύπωση
Αποστολέας Θέμα: Ποιος ταράζει το mainstream;  (Αναγνώστηκε 4045 φορές)
0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
mimi
Super member
Sr. Member
*
Μηνύματα: 334


www.globus-tracker.com


« στις: Μαρτίου 10, 2009, 12:03:01 »

Ποιος ταράζει το mainstream;





Παλεύοντας να αποκρυπτογραφήσουμε πριν από κάποιους μήνες στο Παλλάς κάποιες δυσανάγνωστες ηχητικές ακροβασίες των Kronos Quartet, χαμογελούσαμε. Θυμόμασταν, βλέπετε, όσα έλεγε σε συνέντευξή του ο επικεφαλής τους Ντέιβιντ Χάριγκτον σχετικά με την αβανγκάρντ μουσική του Τζον Ζορν. Δηλαδή, ο μίστερ Χάριγκτον πιστεύει ότι οι Kronos ασκούνται σε διαφορετικό ηχητικό περιβάλλον; Κι αν ναι, τότε τι ακριβώς είναι επιτέλους το αβανγκάρντ στη μουσική και γιατί δημιουργεί τόσο πολύ ντόρο το τελευταίο διάστημα σε Ελλάδα και εξωτερικό; Καλλιτέχνες, δίσκοι,…
…συναυλίες, παραστάσεις δημιουργούν μία δυναμική και άκρως γοητευτική τάση στον απρόσωπο μουσικό κόσμο του mainstream.

 Ο όρος αβανγκάρντ παραπέμπει σε εκλεκτικούς ήχους που προορίζονται, εκ των πραγμάτων, σε περιορισμένα ακροατήρια. Σε συνέντευξή του στο www.classical.gr ο συνθέτης και διευθυντής του Κέντρου Σύνθεσης Μουσικής «Ιάννης Ξενάκης» (CCMIX) Ζεράρ Πέιπ εξηγούσε πως «η αβανγκάρντ μουσική είναι ο τρόπος να αντιστέκεσαι στις υλιστικές πολιτικές και αξίες που κυριαρχούν στον κόσμο σήμερα». Ενώ ο Πιέρ Τζος σε βιβλίο του αναφέρεται συνολικά στην πρωτοπορία του αβανγκάρντ. «Αποτελεί ένα σύνολο αναζητήσεων, πειραμάτων, ερευνών, που θέλησαν να προσδιορίσουν ως τα έσχατά τους όρια όλες τις αισθητικές δυνατότητες». Για τον κινηματογράφο τα λέει βασικά, ισχύουν όμως ατόφια και στη μουσική.

Αλλά και στο «Ποντίκι Αrt» σε ένα θέμα που κάναμε για τη συναυλία της Λόρι Άντερσον στο Ηρώδειο βάλαμε τίτλο: «Avant-garde στη σκιά της Ακρόπολης». Λογικό. Άλλωστε η Λόρι Άντερσον ήταν η μόνη γυναίκα που παραβρέθηκε, το 1978, σε ένα αβανγκάρντ συνέδριο μαζί με θρύλους της μουσικής όπως οι Τζον Κέιτζ, Φρανκ Ζάπα και Φίλιπ Γκλας, αλλά και μεγάλες προσωπικότητες της ποίησης σαν τον Τίμοθι Λίρι, τον Άλεν Γκίνσμπεργκ και τον Γουίλιαμ Μπάροουζ. Ένα συνέδριο που έλαβε χώρα ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα από τη στιγμή που ο Τζον Κέιτζ πάλι, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους της αβανγκάρντ μουσικής, κυκλοφορούσε το κλασικό του έργο «4’:33’’».

Στην ουσία δεν ήταν τίποτε άλλο παρά τέσσερα λεπτά και τριάντα τρία δευτερόλεπτα απόλυτης σιωπής, διάστημα κατά το οποίο ακούγονταν μόνο φυσικοί ήχοι. Η αβανγκάρντ στη μουσική έγινε λοιπόν μόδα το τελευταίο διάστημα – αντιφατικό σχήμα λόγου βέβαια αφού η αβανγκάρντ, ως ένα είδος διανόησης, στέκεται ακριβώς απέναντι από τις μόδες. Και δεν γνωρίζει όρια ή μουσικά είδη. Ροκ, τζαζ, μέταλ ή electro. Αλλά και ηλεκτρονικό post rock, όπως αυτό που παίζουν οι Nine Inch Nails με το τελευταίο τους άλμπουμ «The Slip» να κυκλοφορεί αποκλειστικά και μόνο μέσω Ίντερνετ. Ή τους Autechre που υπογράφουν ένα φουλ στον πειραματισμό έργο, φτιαγμένο εξ ολοκλήρου στα κανάλια της κονσόλας. Άλλωστε, η Warp Records, στην ετικέτα στην οποία ανήκουν οι Autechre, ειδικεύεται σε αυτό το experimental (πειραματικό) ηχητικό στυλ. Ενώ και οι εξίσου πειραματιστές Residents, που είδαμε live στην Αθήνα, παρουσίασαν ένα καινούργιο έργο –«The Bunny Boy» ο τίτλος του–, το οποίο βασίστηκε στο YouTube και δημιουργήθηκε από ερασιτεχνικά βίντεο που ανέβαζε κατά καιρούς το γκρουπ στο Διαδίκτυο. Στις πρόσφατες αβανγκάρντ συναυλίες προσθέστε ακόμα την αιματοβαμμένη Ντιαμάντα Γκαλάς στο Παλλάς, αλλά και τη Λίντια Λανς που απάγγειλε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο κάτι περίεργα ποιήματα πάνω σε μια αχνή ηχητική συνοδεία. Μην ξεχνάμε τον Τζον Ζορν, τον αρχιερέα του αβανγκάρντ, που πρόσφατα κυκλοφόρησε όχι μόνο ένα, αλλά τρία τουλάχιστον άλμπουμ με παλιότερες και καινούργιες ηχογραφήσεις: Το «Dreamers», το «Crucible» και το «News For Lulu». Και λέμε τουλάχιστον τρία, γιατί δεν ξέρουμε, μπορεί να έβγαλε κι άλλα. Με τον Τζον Ζορν δεν είσαι σίγουρος ποτέ και για τίποτε.

 

Ακούστε:

Πέντε cd που κυκλοφόρησαν το 2008 και κινούνται στο χώρο του αβανγκάρντ.

 

Fuck Buttons: Street Horrrsing

Αν τα αφηρημένα ηχητικά τοπία αποτελούν μία μόνο από τις εκφάνσεις του αβανγκάρντ, στην περίπτωση των Fuck Buttons περνάμε στην απέναντι πλευρά και συναντάμε την πεμπτουσία του θορύβου. Ηλεκτρονικός καταιγισμός, παράδοξα κρουστά και ένα χαοτικό περιβάλλον εντελώς ακατάλληλο για απαίδευτους ακροατές.

 

Sigur Ros: Med Sud I Eyrum Vid Spilum Endalaust

Δεν φτάνει βέβαια στο επίπεδο των προηγούμενων δίσκων τους, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα ακόμα ενδιαφέρον ηχητικό πείραμα του ισλανδικού συγκροτήματος. Εσωστρεφείς ρυθμοί, σπαραχτική ερμηνεία, στίχοι και τίτλοι στη γλώσσα τους.

 

Jόhann Jόhannsson: Fordlandia

Ξανά η Ισλανδία μπροστά μας. Ο Γιόχαν Γιόχανσον βέβαια κινείται σε πολύ πιο ambient ηχητικά μονοπάτια από εκείνα των Sigur Ros. Σαν ένας άλλος Γκρεγκ Άρμστρονγκ χωρίς το κινηματογραφικό υπόβαθρο.

 

Και δύο εγχώρια έργα

 

2L8: He And She

Αυτός ο τύπος από τη Θεσσαλονίκη που κρύβεται πίσω από το όνομα 2L8 υπογράφει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς. Αδυνατείς να τον κατατάξεις κάπου (ροκ, όπερα, electro, μαύρο καμπαρέ), αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η έκδοση είναι μία κασετίνα με σκληρό εξώφυλλο και αποτελεί αληθινό κομψοτέχνημα.

 

Mary and The Boy: Time Machine

Το ντουέτο αποτελείται από το Boy, δηλαδή τον (και σκηνοθέτη) Αλέξανδρο Βούλγαρη και τη Mary, τη Μαίρη. Αβανγκάρντ μουσικά πεδία και οπερετικά φωνητικά που καταλήγουν ενίοτε σε κανονικά ουρλιαχτά. Όμως, η μελωδία βρίσκεται πάντοτε εκεί. Έστω και υπόγεια, υπόκωφα.

(Ποντίκι, 5.3.2009)
Καταγράφηκε
Σελίδες: [1]
Εκτύπωση
Μεταπήδηση σε: